این ضربان ساز موقت قلب بعد از دوره نیاز، در بافت قلب حل می شود و می تواند با صورت بیسیم با حسگرهای پوشیدنی خارجی ارتباط برقرار کند
به گزارش فدایی داری، سال گذشته، پژوهشگران دانشگاه نورث وسترن از ساخت یک ضربان ساز موقت خبر دادند که بعد از دوره نیاز، حل می شود. آنها اکنون دستگاه را بهبود بخشیده اند و ضربان ساز آنها می تواند با مجموعه ای از حسگرهای پوشیدنی ارتباط برقرار کند.
ایمپلنت یا وسیله کاشتنی اصلی برای افرادی طراحی شده که پس از یک آسیب یا جراحی قلب در حال بهبود هستند و فقط برای مدت کوتاهی به ضربان ساز نیاز دارند. هنگامی که آنها ظرف پنج تا هفت هفته بهبود می یابند، ضربان ساز به صورت زیستی تجزیه شده و به طور بی ضرری از طریق بدن آنها جذب می شود.
پس برای کاشت دستگاه تنها یک عمل جراحی لازم است. علاوه بر این، از آنجایی که این نوع ضربان ساز به صورت بی سیم از طریق یک آنتن خارجی تغذیه می شود، لازم نیست به یک باتری جداگانه متصل شود. ضخامت کل آن فقط 250 میکرون است و وزن آن کمتر از نیم گرم است.
این پیس میکر کاملاً از مواد سازگار از نظر زیستی ساخته شده.
در نسخه تازه، قابلیت کشش و خمش آن ارتقا یافته و در نتیجه به ضربان ساز اجازه می دهد تا با سطح قلب تپنده مطابقت داشته باشد. به علاوه اکنون این ضربان سار در طی فرایند حل شدن یک داروی ضدالتهابی هم آزاد می کند تا از واکنش های ایمنی بدن پیشگیری کند.
پیشرفت دیگر این است که ضربان ساز اکنون به صورت بی سیم با چهار دستگاه الکترونیکی دیگر که به طور موقت به پوست در قسمت های مختلف بالای بدن بیمار چسبانده شده اند، می تواند ارتباط برقرار کند.
این ابزارها شامل یک ماژول همودینامیک روی پیشانی است که سطح اکسیژن خون، اکسیژن رسانی بافت ها و تون عروق خونی را کنترل می کند. یک ماژول تنفسی در زیر گلو، سرفه و سایر فعالیت های تنفسی را متوجه می شود و به اطلاع ضربان ساز می رساند. یک ماژول بازخورد لمسی، با لرزش یا ویبره به بیمار می تواند اطلاع دهد که مسئله ای رخ داده است و یک ماژول قلبی هم روی قفسه سینه قرار گرفته است.
ماژول قلبی به صورت بی سیم ضربان ساز را تغذیه می کند، صداها و فعالیت الکتریکی قلب را کنترل می کند، الگوهای تحریک الکتریکی پیس میکر را به طور مداوم بر اساس بازخورد خود و سایر حسگرها تعدیل می کند. تمام داده ها به صورت بی سیم به یک تلفن هوشمند یا تبلت متصل به اینترنت منتقل می شوند و به پزشک این امکان را می دهند که از راه دور شرایط بیمار را کنترل کند.
پروفسور جان راجرز که همراه با پروفسورهای ایگور افیموف و ریشی آرورا این پژوهش را رهبری کرده است، می گوید: این سیستم بیماران را از دستگاه های نظارت و تحریک که آنها را وادار می کند در محوطه بیمارستان بمانند، بی نیاز می کند درعوض، بیماران می توانند در آسایش خانه های خود بهبود یابند و در عین حال آرامش خاطری که با نظارت از راه دور از طریق پزشکانشان حاصل می شود را داشته باشند.
این مقاله در نشریه ساینس منتشر شده است.
منبع: یک پزشک